Bir gün kral çaresiz bir hastalığa yakalanmış. Ölmekten ve ölünce yalnız kalmaktan korkunca, en azından eşlerinden birinin onun yalnızlığını paylaşmasını ummuş. Dördüncü eşine sormuş:” Benimle ölüm yolculuğuna çıkmak ister misin?” Kısa ve net” olmaz!” demiş kadın… Çok üzülen kral, üçüncü karısına gitmiş: ” Benimle birlikte ölmek ister misin?” ” hayır! Hayat çok güzel neden ölmek isteyeyim ki?”…
Hayal kırıklığına uğrayan kral, ümidini kaybetmemiş ve ikinci karısına gitmiş bu defa.” Her zaman anlayışlı ve iyiydin bana karşı, yine anlayıp benimle gelir misin?” “Bu defa bir şey yapamam sana, ama seninle mezarlığa kadar gelirim” demiş kadın…

Kral artık ümidini kaybetmiştir ve çok mutsuzdur. Tam da o sırada kraliçenin sesiyle irkilmiş:” Sen nereye gidersen git, seninle gelirim. Seni yalnız bırakamam ben!” … Ahh!..” diye inlemiş kral; ” Keşke bir şansım daha olsaydı…”

Her zaman bilemiyoruz ki, bizim için iyi ve isabetli olan hangisi. Samimi olan ve sahte olan hangisi? Hayatta kalmanın kendimiz için değerli olmadığı bir durumda, yani ölü olmayı kabullendiğimiz bir ruh durumunda farkındalığında olmaktansa, canlılığımızın orta yerinde görebilseydik tüm yalınlığıyla…

Oysa samimiyete varan yolun başına varabilirsek eğer, yücelik denilen fiziki dünyanın ötesine dokunabilirsek o derece azalırdık acıda. Samimiyet, insanın içinden geçenle dışa vurdukları arasındaki uygunluk ve yakınlık değil midir? İki veya daha fazla standartı yoktur samimiyetin. Samimiyetin varabileceği en uç nokta” samimi olmaktan başka türlüsünün” elden gelmemesidir. İnsan samimi olmayı seçmez artık. Neyse odur. Düşünceleri ve davranışları arasında uygunluk kurmaya çabalamaz. Ne kadarının düşünce, ne kadarının davranış olduğunu bile ayırd edemez. Burada artık ” keşke”ye yer yoktur… Burada gerçekler acıtmıyordur…

Mukaddes Pekin Başdil

Araştırmacı-Yazar