Hz. İsa’nın bir sözü vardır: “Birisi sağ yanağına mı vurdu, ona sol yanağını uzat!”. Ah egom! Öyle kocaman ki! Yıllardır meditasyonlar ve kitaplar içinde kaybolduğum halde bunu yapmak bana zaman zaman öyle imkansız görünüyor ki! Echart Tolle’e göre: “Ego dağ olmak ister, onu vadi yapabilirseniz derinlik oradadır, huzur oradadır. “. Her zaman affetme ve arınma meditasyonları yaparım, huzura niyet ederim. Ancak sosyal varlıklar olduğumuz için sürekli olarak “enerji vampirleri” denilen, enerji ve huzurumuzu bloke edilen olay ve insanlarla karşılaşırız. Bu olay ve insanlar esasen bize bir şey anlatmak ve öğretmek için karşımıza çıkan öğretmenler olarak kabul edilir. Bizi inciten, üzen her kim ve ne olursa olsun dersimizi alıp, teşekkür edip, şükran duyup, sevgiyle göndermeliyiz ve özgürleşmeliyiz. Aksi halde bizi incitip üzmeye devam etmesine izin vermek, enerjimizi bloke etmek dışında, ders almadığımız ve öğrenmediğimiz için, benzeri başka olaylar ya da insanlarla tekrar karşımıza çıkacaktır. Affetmeyi reddettiğimizde geçmişe saplanıp kalırız, geleceğimizi bloke ederiz.

Affetmek kendimize verdiğimiz bir hediyedir. Bizi geçmiş olay, deneyim ve ilişkilerden özgürleştirir. Kendimizi, başkalarını ve yaşananları atfettiğimizde özgürleşiriz. Affetmek demek yaşanan olay ya da o kişiyi sevmek demek değil; konuşmak, onaylamak, haklı bulmak, suçsuz bulmak, görüşmek değildir. Zihinsel olarak unutmak hiç değildir. Affetmek, duygusal anlamda kendini özgür bırakmak, seni engelleyen bütün negatifliklerin hapishanesinden kurtulmaktır.

Affetmek için görmeniz veya konuşmanız gerekmez, gelecek yazımda anlatacağım bir yöntemi kullanın ve önerdiğim şu olumlamayı her gün ve her fırsatta tekrarlayın: “Geçmişte yaşadıklarımı kabul ediyorum, farkında olarak veya
olmayarak yaşadığım bütün blokajları şu andan itibaren iptal ediyorum, serbest bırakıyorum ve evrene sevgiyle gönderiyorum, sevgiyle özgürleşiyorum.”.

“Nasıl affedeceğimizi bilmek zorunda değiliz, tek yapmamız gereken affetmeye istekli olmaktır. Nasıl olacağıyla evren ilgilenir.” (Louise Hay). Hemen şimdi! Kendi ruhunu hafiflet, yüreğini sevgiyle şifalandır ve affetmenin huzurunu yaşa! Kendini affet, herkesi affet! Tüm geçmişini affet ve özgürleş! Bunu hak ediyorsun!

Bir gün trenle seyahat eden bir adam, tesadüfen son derece huzursuz görünen genç bir adamın yanına oturur. Bir süre sonra genç adamın uzak bir hapishaneden henüz çıkmış bir mahkum olduğunu öğrenir. Genç adamın mahkumiyeti, ailesine o kadar utanç vermiştir ki ne bir mektup yollamış, ne de ziyaretine gelmişlerdir. Genç adam ailesinin cahil oldukları için mektup yazamadıklarını, yoksulluktan ziyaret edemediklerini umuyor; her şeye rağmen kendisini affetmiş olmalarını hayal ediyormuş. Ailesinin düşüncesini anlamak için, onlara mektup yazıp istasyonu tepeden gören çiftliklerinin yanındaki ceviz ağacına bir işaret koymalarını istemiş. Eğer onu affetmişlerse beyaz bir kurdele bağlamalarını ama geri dönmesini istemiyorlarsa hiçbir şey yapmamalarını söylemiş. O zaman trenden inmeyecek ve batıya doğru devam edecekmiş. Tren kasabaya yaklaşırken heyecanı o kadar artmış ki pencereden dışarı bakmaya cesaret edemiyormuş. Adam eski mahkumla yer değiştirip onun yerine ceviz ağacına bakmayı önermiş. Birkaç dakika sonra adam, gözlerinden yaşlar boşanarak: “Şuraya bak! Ceviz ağacı çiçek açmış!” diye bağırmış. Eski mahkum ceviz ağacının bütün dallarının bembeyaz kurdelelerle bezenmiş olduğunu gördüğü anda bir ömrü zehirleyen bütün acıları bir anda eriyip gitmiş…

Mukaddes Pekin Başdil

Araştırmacı-Yazar

Kaynak: Denizli Haber